«Κατ΄αρχήν είτε καταπιάνεται με το ενήλικο τραγούδι, είτε με το τραγούδι για παιδιά εκτιμώ πάρα πολύ το ότι δε βάζει σύνορο ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο. Αυτή είναι μια πράξη με ξεχωριστή σημασία, συμβολική. Δηλαδή αν διαχωρίσεις το παιδικό και το ενήλικο τραγούδι, μοιραία θα διαχωρίσεις μ’ ένα τρόπο και τα παιδιά απ΄τη ζωή των μεγάλων. Φαίνεται λίγο υπερβολικό αυτό, αλλά στην πραγματικότητα ο τρόπος που αντιμετωπίζει η Τατιάνα Ζωγράφου καλλιτεχνικά τους μικρούς ακροατές δείχνει ένα βαθύ σεβασμό και όσοι έχουμε παιδιά ξέρουμε ότι θέλουμε να τα βάζουμε σ΄ένα τοπίο, σ’ ένα χώρο, σ΄ένα πλαίσιο που να αισθανόμαστε ότι τα σέβανται σαν ανθρώπους , σαν ακροατές, σαν προσωπικότητες. Αυτό η Τατιάνα το καταφέρνει πάρα πολύ καλά…
Η Τατιάνα φαίνεται επίσης από τον τρόπο που γράφει για το παιδί, ότι έχει σχέση με το παιδί. Υπάρχει η επαφή με τα παιδιά έξω, από τη θέση της ως δασκάλα στο Αρσάκειο Νηπιαγωγείο αλλά υπάρχει και μια σχέση με το παιδί μέσα της, με την αθωότητα που έχει σαν άνθρωπος, με τη φαντασία και την εγρήγορση και την αγωνία. Αυτό νομίζω βγαίνει στο καλλιτεχνικό της έργο.
Η Τατιάνα δεν είναι μια απομονωμένη καλλιτέχνης, δηλαδή δεν την ενδιαφέρει να κάνει το έργο της, τα τραγούδια της, να τα στείλει στο δισκάδικο και από κει και πέρα να πάρουν το δρόμο τους και η ίδια να ησυχάσει στη γωνίτσα της, ετοιμάζοντας τον επόμενο δίσκο. Είναι σε απόλυτη σχέση με ότι συμβαίνει γύρω μας.
Βγαίνει και μέσα απ’ τα τραγούδια της αλλά και μέσα από την ίδια της τη δραστηριότητα, μια βαθιά ανησυχία γι’ αυτό που συμβαίνει γύρω μας και έχει μια έγνοια αυτό να το περάσει μέσα στην καλλιτεχνική της δημιουργία. Μιλάω για το «Ένας γάτος μια φορά», που ήταν ένας δίσκος με πολιτικά μηνύματα, ένας δίσκος ενάντια στο φόβο του διαφορετικού, ενάντια στο ρατσισμό, ενάντια στο φόβο του άλλου. Μιλάω και για τις άλλες δράσεις της, όπως το πρόγραμμα που έκανε στο Αρσάκειο, για την αντιμετώπιση της ξενοφοβίας.
Έχει παίξει για το Δίκτυο για τα δικαιώματα των παιδιών, που σημαίνει ότι αυτό που συμβαίνει γύρω μας και την απασχολεί και την ενεργοποιεί και το βάζει σε δράση. Αν είχαμε τέτοιους εκπαιδευτικούς, τέτοιους καλλιτέχνες θα ήμασταν όλοι ένα βήμα πιο μπροστά. Για την ποιότητα του τρόπου, με τον οποίο το κάνει αυτό η Τατιάνα Ζωγράφου, θα θυμίσω ένα στιχάκι από το «Ένας γάτος μια φορά»: «..κόκκινος ήταν που τον τάιζαν ντομάτες. Γεννήθηκε ένας γάτος κόκκινος λοιπόν που τον τάιζαν ντομάτες από μικρό γι’ αυτό διέφερε από τις άλλες γάτες».
Εδώ, διασκευάζοντας το παραμύθι, η Τατιάνα Ζωγράφου δεν σηκώνει το δάχτυλο να δείξει τον κακό, να βάλει άλλο ένα σύνορο, άλλη μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους καλούς αντιρατσιστές και στους κακούς ρατσιστές, ανάμεσα στον μαύρο και στον άσπρο.
Κάνει κάθε ενήλικο και παιδί να ταυτίζεται με αυτό το παιδί, γιατί κι εμένα μπορεί να με τάιζαν κάτι διαφορετικό και να μου λείπει και να νιώθω ότι έχω κάτι διαφορετικό ή έχω κάτι παραπάνω.
Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται μεγάλα κοινωνικά ζητήματα και πολιτικά, μέσα από τη σχέση της με το τραγούδι για παιδιά, είναι ένα μεγάλο δίχτυ προστασία για εμάς τους γονείς που θέλουμε τα παιδιά να ενεργοποιηθούν, να είναι σε εγρήγορση αλλά να μη χάσουν καθόλου τη ζεστασιά της παιδικής καρδούλας τους, όταν αρχίζουν να εμπλέκονται με τον κόσμο των μεγάλων.
Και ταυτόχρονα αυτό γίνεται μέσα σε ένα ηχητικό πλαίσιο, που είναι το ιδανικό για να εκπαιδεύσει μικρούς ακροατές. Δηλαδή η κάθε γέφυρα, το κάθε μουσικό θέμα, το κάθε ριφάκι, η κάθε μελωδία της Τατιάνας Ζωγράφου αφορά κι εμένα σαν ακροατή, δεν αφορά μόνο το παιδί μου. Θέλω να το ακούσω και να το ξανακούσω, γιατί κι εγώ βυθίζομαι, μπαίνω στον κόσμο αυτό, το βρίσκω ενδιαφέρον, το αναπαράγω στο τρένο και στον δρόμο και στο μετρό».